Titel

De macht van mentale voorstellingen: invloed van de geest op het eigen lichaam

Geplaatst door

Titus Rivas   (publicatiedatum: 9 May, 2011)

Samenvatting

Overzicht van Titus Rivas van intrasomatische psychokinese. De geest heeft een grote invloed op het eigen lichaam.


Tekst


Wie is er eigenlijk de baas: geest of materie?
De macht van mentale voorstellingen: invloed van de geest op het eigen lichaam


Gaat geest over materie? Zijn gedachten en psychische kracht in staat letterlijk bergen te verzetten? Hoe werkt dat dan en waarom is er vanuit materialistisch oogpunt tegenstand? Een verkenning.

door Titus Rivas

Een van de grote controverses van onze tijd betreft de rol van de psyche in de werkelijkheid. Publicaties als The Secret houden ons voor dat we onze realiteit geestelijk zelf creëren. Terwijl veel geleerden juist geneigd zijn om het belang van ons zielenleven te minimaliseren. Bewijsmateriaal voor de invloed van de geest oftewel psychokinese wordt door hen dan ook zoveel mogelijk geweerd en belachelijk gemaakt.
Psychokinese is een modern parapsychologisch woord dat is afgeleid van de Griekse termen psyche (ziel) en kinesis (beweging). Inmiddels is het de standaardterm geworden voor elke vorm van 'paranormale' beïnvloeding van de fysieke wereld door de geest. Het woord is inmiddels gewoner dan synoniemen zoals parergie en telekinese, maar dat geldt niet bepaald voor de betekenis ervan. Veel geleerden geloven nog steeds niet dat psychokinese bestaat, omdat het niet in hun fysicalistische wereldbeeld past. Zelfs parapsychologen denken soms dat psychische beïnvloeding van de materie beperkt blijft tot de wereld van de kwantumfysica. Ze kunnen moeilijk heen om harde data van experimenten met zogeheten random number generators waarin proefpersonen toevalsprocessen moeten beïnvloeden. De resultaten van zulk onderzoek kan men hoogstwaarschijnlijk niet 'wegverklaren'. Maar dat betekent niet dat er meteen ook 'macro'-psychokinese voorkomt van het soort waar bijvoorbeeld Uri Geller prat op gaat. Misschien manifesteert psychokinese zich slechts op bijzonder kleine schaal en is het verschijnsel nauwelijks merkbaar in het dagelijks leven. Zolang het gaat om beïnvloeding van de stoffelijke werkelijkheid om ons heen, zou je dat misschien nog kunnen denken. Althans, wanneer je niet op de hoogte bent van de beschikbare literatuur. Het bewijsmateriaal voor spectaculaire poltergeistverschijnselen is bijvoorbeeld indrukwekkend. Poltergeist behoort zelfs tot de best gedocumenteerde spontane fenomenen binnen de parapsychologie.

Stigmata
Er is echter een minder bekende vorm van psychokinese die ook bestudeerd is door reguliere medici en psychologen. Denkend aan 'mind over matter' zien we sinds de optredens van Geller en de zijnen vooral vorken en horloges voor ons. Maar het meest vertrouwde materiële 'ding' dat voortdurend met onze psyche te maken heeft, is natuurlijk ons eigen lichaam. Goed beschouwd moeten we gewone lichamelijke handelingen al opvatten als psychokinetisch. Onze wil werkt daarbij immers in op het motorische zenuwstelsel en de spieren. Natuurlijk spreken materialisten dit tegen, aangezien zij de mens het liefst als een soort ingewikkelde robot zien. Niet de bewuste wil, maar onbewuste hersenprocessen zouden in hun optiek de spieren in beweging brengen als we iets doen. We zouden dus slechts de illusie hebben dat we zelf lichamelijke handelingen verrichten.
Ik heb mij begin jaren 90 de vraag gesteld of er ook vormen van 'intrasomatische' psychokinese bestaan die je pertinent niet kunt afdoen als illusie. Het moest daarbij gaan om verschijnselen die onmiskenbaar en specifiek samenhangen met geestelijke voorstellingen en die zuiver neurologisch beschouwd onverklaarbaar zijn. Het onderwerp bleek overigens allang op de kaart te staan, bijvoorbeeld bij de vroege Nederlandse parapsycholoog Paul Dietz.
Een voorbeeld van het type psychokinese dat mij voor ogen stond, betreft de zogeheten stigmatisatie. Christelijke mystici kunnen zich sterk identificeren met de lijdensweg van Jezus van Nazareth. In sommige gevallen blijken ze daarbij stigmata te ontwikkelen die overeenkomen met de wonden van de gekruisigde Christus. Uiteraard dien je daarbij eerst te kijken of de persoon in kwestie de wonden niet op een normale manier veroorzaakt heeft. Bijvoorbeeld door zijn handen open te krabben of te bewerken met bijtende chemische middelen. Bij bepaalde mystici, zoals Louise Lateau en Padre Pio, hebben artsen echter heel aannemelijk gemaakt dat hun stigmata niet normaal verklaarbaar zijn.
Stigmatisatie van de huid komt overigens ook in andere tradities voor. Bijvoorbeeld in de vorm van onverklaarbare wonden die lijken op de verwondingen die de profeet Mohammed opliep in zijn strijd voor de islam. Er zijn bovendien echte experimenten met stigmatisatie uitgevoerd. Zo hypnotiseerde dr. Alfred Lechler ene Elizabeth K. en gaf haar de suggestie dat er spijkers door haar voeten en handen heen gingen. De volgende morgen vertoonde Elizabeth rode, gezwollen plekken op handen en voeten ter grootte van een munt, waarbij de huid eromheen gescheurd was en vocht afscheidde.
Dat de psyche de huid zo specifiek kan beïnvloeden, blijkt ook nog uit andere experimenten.
Bijvoorbeeld uit proefnemingen van de Franse parapsycholoog Eugène Osty met Olga Kahl. Zij kon "blozen in de vorm van figuren". Dat betekende dat zij zuiver door gedachtenkracht 'bloedfiguren' kon laten ontstaan op haar huid, bijvoorbeeld in de vorm van letters en zelfs hele woorden.
Ruimer genomen blijkt men met hypnose allerlei specifieke dermatologische en andere lichamelijke verschijnselen te kunnen opwekken, zoals blaren en allergische reacties. De geneeskunde maakt hier feitelijk gebruik van wanneer zij patiënten placebo's voorschrijft. Doordat mensen geloven dat ze echte geneesmiddelen toegediend krijgen, kunnen ze specifieke lichamelijke veranderingen bij zichzelf teweegbrengen.

Verwondingen.
Bij stigmatisatie draait het doorgaans om een identificatie met de verwondingen van iemand anders. Maar ook herinnering aan wonden die iemand zelf opgelopen heeft kan leiden tot opmerkelijke psychokinetische effecten. Een beroemd voorbeeld betreft een Britse officier die rond 1935 in een Indiaas ziekenhuis behandeld werd voor een lichte infectie. Aangezien hij last had van slaapwandelen, bonden verpleegsters zijn handen op zijn rug om te voorkomen dat hij zich zou verwonden. In 1944 bevond de man zich inmiddels in Engeland en hij leed nog steeds aan slaapwandelen. Toen hij hiervoor was opgenomen in een ziekenhuis in Londen nam de verpleging waar dat hij een uur lang trachtte denkbeeldige touwen los te maken. Tijdens deze merkwaardige herbeleving van de ervaringen in India bleken zijn beide armen opeens diepe striemen te vertonen, alsof hij met echte touwen vastgebonden was. De casus werd onderzocht door een arts en zelfs gepubliceerd in een gerenommeerd medisch tijdschrift.
Zelfs herinneringen aan verwondingen uit een vorig bestaan kunnen nog grote gevolgen hebben voor het huidige lichaam. Kinderen met herinneringen aan vorige incarnaties hebben bijvoorbeeld vaak moedervlekken of lichamelijke geboorteafwijkingen. In veel gevallen blijken die specifiek te verwijzen naar de manier waarop het kind in het vroegere leven aan zijn eind was gekomen.

Hypnose
Intrasomatische psychokinese is, zoals we boven al zagen, zeker niet alleen maar bizar of negatief. Zo kunnen goede hypnotiseurs hun cliënten bijvoorbeeld suggesties geven waardoor deze zichzelf genezen van allerlei aandoeningen of geen pijn meer voelen. Het is mogelijk om extra goed hypnotiseerbare patiënten zonder verdoving tandheelkundig te behandelen of zelfs zware operaties te laten ondergaan.
Daarnaast hebben gevorderde yogi's aangetoond dat mensen kunnen leren om praktisch hun hele lichaam geestelijk onder controle te krijgen. We hebben het dan niet alleen over het effect van heilzame lichaamshoudingen (asana's), maar met name ook over beheersing van allerlei 'autonome' processen. Zoals de hartslag, bloeddruk, spijsvertering of lichaamstemperatuur.
Sommige fakirs zoals de Nederlander Mirin Dajo kunnen zich met degens of dolken laten doorboren zonder hier ernstige schade van te ondervinden. Dit impliceert onder andere een extreme beheersing van de bloedsomloop.
In het westen zijn relatief eenvoudige technieken ontwikkeld zoals biofeedback om mensen meer controle te geven over het eigen lichaam. De positieve resultaten daarmee staan volgens mij buiten kijf.
Overigens blijkt de voorstelling of specifieke verwachting de belangrijkste factor bij intrasomatische psychokinese. Hoe sterker men in iets gelooft, hoe groter de kans dat men het zelf psychokinetisch opwekt.
Het gebied van de intrasomatische psychokinese is nog relatief onbekend. Dat is jammer omdat het laat zien hoever de macht van de geest over het eigen lichaam kan reiken. Als we ons daar allemaal wat meer van bewust werden, zouden we er praktisch meer mee kunnen doen. En bovendien zou het ertoe bij kunnen dragen dat het verouderde materialistische mensbeeld eindelijk wordt vervangen door een realistischere visie. We hoeven zeker niet zover te gaan als de auteur van The Secret. Maar we hebben ongetwijfeld geestelijk meer invloed op de stoffelijke wereld dan de meeste mensen nog steeds denken.

Meer info
- Over recent gestigmatiseerden die meewerkten aan onderzoek, zoals Heather Woods en Ethel Chapman, zie een artikel op de site van de Association for the Scientific Study of Anomalous Phenomena: HEATHER WOODS & STIGMATA
- Het allerbekendste geval van stigmatisering blijft de Italiaanse mysticus Padre Pio, hoewel er uiteraard tegengeluiden zijn, zoals: Italy's Padre Pio 'faked his stigmata with acid'.

Literatuur
- Dongen, H. van (1989). Moderne magie. Tijdschrift voor Parapsychologie, 57, 4, 28-34.
- Groot, A. de (2003). De onkwetsbare profeet: het Nederlanse fenomeen Mirin Dajo. Enkhuizen: Frontier Publishing.
- Rivas, T. (1991). Intrasomatische parergie: De directe invloed van geestelijke voorstellingen op de fysiologie van het eigen lichaam. Deel 1. Tijdschrift voor Parapsychologie, 58, 1, 9-27.
- Rivas, T. (1991). Intrasomatische parergie: De directe invloed van geestelijke voorstellingen op de fysiologie van het eigen lichaam. Deel 2. Tijdschrift voor Parapsychologie, 58, 2, 10-25.
- Rivas, T. (1991). Stigmatisatie. Prana, 63, 5-12.
- Rivas, T. (1999). Intrasomatische parergie: theoretische beschouwingen. Spiegel der Parapsychologie, nummer 37, 1, 25-35.
- Stevenson, I. (2000). Bewijzen van reïncarnatie. Deventer: Ankh-Hermes.
- Tenhaeff, W.H.C. (1980). Magnetiseurs, somnambules en gebedsgenezers. Den Haag: Leopold.

Dit artikel werd in 2009 gepubliceerd in een tijdschrift en in 2013 op txtxs.nl gezet.

Contact: titusrivas@hotmail.com