De aarde is 'slechts' een leerschool (recensie)
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 20 May, 2011)
Samenvatting
Kritische recensie van Titus Rivas van De aarde is 'slechts' een leerschool van Thea van Leent.
Boekbespreking
Thea van Leent. De aarde is 'slechts' een leerschool. Eeserveen: Uitgeverij Akasha, 2004. ISBN 90-73798-03-5.
Er komen steeds meer boeken over een voortbestaan na de dood op de markt. De aarde is 'slechts' een leerschool behandelt het thema vanuit de ervaringen van de auteur, mavo-lerares Thea van Leent, en Daphne, een jonge leerlinge van haar.
Van Leent beschrijft hoe alles begon met een soort bijna-doodervaring, maar dan zonder letterlijk bijna dood te zijn geweest. Daphne en zij beleefden voorts gezamenlijke uittredingen naar het hiernamaals, onder begeleiding van gidsen. Ze doen daarbij veel kennis op van de 'sferen'.
Het boek is goed leesbaar en bovendien professioneel vormgegeven. Er komen zeker enkele stellingen voor over die aannemelijk te noemen zijn, omdat ze overeenkomen met andere bronnen van informatie, zoals klassieke BDE's en herinneringen aan een preëxistentie. Zo is de stelling dat we hier op aarde zijn om te leren van onze ervaringen ongetwijfeld meer dan loze speculatie.
Helaas geldt dit zeker niet voor veel andere beweringen in het boek. Naarmate ik erin vorderde, viel het mij steeds vaker op dat de auteur zichzelf tegenspreekt. Ze heeft het bijvoorbeeld over gezamenlijke groepszielen die dieren met elkaar zouden delen, terwijl ze even verderop begint over reïncarnatie van individuele dieren. En wiegedood zou soms worden veroorzaakt door demonen, terwijl de auteur kort erna schrijft dat niemand verantwoordelijk is voor zo'n tragisch verlies.
Ook zijn er nogal wat beweringen die uitsluitend op fantasie lijken te berusten. Zo heeft de auteur het over een planeet met zeer primitieve, reusachtige, mensachtige wezens met grote hoofden. 'Het zijn geen echte mensen zoals wij. Hun handen bijvoorbeeld zijn niet onze handen, maar stompe gevoelssprietjes' Er komen op die planeet ook dieren voor die wij op aarde niet kennen, zoals 'een kruising tussen een kwal, krab en kikker' (blz. 32). Voorts kun je in bepaalde sferen niet 'zomaar je eigen land verlaten' (blz. 57)
Sommige stellingen van de auteur zijn bovendien regelrecht onzinnig. Zo zijn vogels volgens Van Leent de hoogst ontwikkelde dieren. Het is zeker waar dat er cognitief ver ontwikkelde vogels bestaan zoals papegaaien en kraaiachtigen, maar dit betekent niet dat alle vogels alle zoogdieren (inclusief bv. mensapen en dolfijnachtigen) qua intelligentie overtreffen. Ook zou het om een 'universele wet' gaan als mensen de neiging hebben om een bijtgrage hond af te maken. Het dier zou gezondigd hebben tegen kosmische wetten en God zou dit onmiddellijk afstraffen. Het 'immense' universum zou volgens de auteur slechts honderden zonnestelsels met duizenden planeten omvatten.
Andere rare uitspraken luiden bijvoorbeeld nog dat mensen in zwart-wit dromen en in kleur uittreden, dat sterven voor kinderen altijd leuk is [sic], dat crematie voor niemand goed is, en dat wanneer iemand geëuthanaseerd wordt vanwege ondraaglijke pijn, hij die pijn alsnog zal moeten ondergaan in de 'sferen' (alsof een sadistische godheid dat nu eenmaal echt wil).
Dit boek is een vreemd en soms zelfs onsmakelijk ratjetoe dat volgens mij weinig tot niets bijdraagt tot de geloofwaardigheid van authentieke uittredingen naar een geestelijke wereld.
Titus Rivas
Contact: titusrivas@hotmail.com