Dieren en geestverschijningen
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 28 November, 2011)
Samenvatting
Aanwijzingen voor een persoonlijk voortbestaan bij mensen vormen een goed argument voor de hypothese dat er ook voor dieren een hiernamaals bestaat. Er is bovendien concreet parapsychologisch bewijsmateriaal voor geestverschijningen van dieren.
Dieren en geestverschijningen
Dierlijke spoken, bestaan ze?
door Titus Rivas en Anny Dirven
Van de aardse wezens bezit alleen de mens een onsterfelijke ziel, zo stellen de christenfundamentalisten. Om die reden proberen ze de psyche van dieren volledig te herleiden tot hun fysieke brein. Anders dan mensen zouden dieren bijvoorbeeld niet in staat zijn tot abstract denken of creativiteit. Ze zouden zelfs geen enkel zelfbesef hebben en volledig worden geregeerd door biologische mechanismen zoals instincten. Deze visie is niet houdbaar.
Dierlijke spoken, bestaan ze?
Gelukkig beseffen geleerden in toenemende mate dat dieren veel meer zijn dan complexe biologische machines. Ook in de parapsychologie is het van belang om dieren primair als geestelijke wezens met een lichaam te beschouwen. Dit heeft bijvoorbeeld implicaties voor een vraagstuk als communicatie met overleden dieren.
Net als mensen
Wij mensen zijn zelf natuurlijk ook dieren en wanneer zelfs mensapen - onze evolutionaire neven – niet verder leven na hun dood, is het uiterst onwaarschijnlijk dat dit wel voor ons geldt. Andersom vormen aanwijzingen voor een persoonlijk voortbestaan bij mensen een goed argument voor de hypothese dat er ook voor dieren een hiernamaals bestaat. Er is bovendien concreet parapsychologisch bewijsmateriaal dat voor die hypothese pleit. Bijvoorbeeld in de vorm van geestverschijningen. Ook al houden westerse ouders hun kinderen al eeuwenlang voor dat geesten niet bestaan, westerlingen zijn altijd ervaringen met spookverschijningen blijven melden. Vaak gaat het daarbij alleen om overleden mensen, soms om mensen die begeleid worden door een dier (bijvoorbeeld spookachtige ruiters te paard) en in een aanzienlijk aantal gevallen juist alleen om dieren. Een 19e-eeuws enquêteonderzoek naar 'hallucinaties' van de Britse parapsychologische vereniging SPR (Society for Psychical Research) telde 25 ervaringen met geestverschijningen van dieren. Het ging vooral om huisdieren zoals katten, honden, een konijn en een paard. In drie van deze gevallen kon men vaststellen bij welk overleden huisdier de verschijning hoorde.
We dienen trouwens niet alle verslagen op dit gebied even serieus te nemen. Er bestaan bijvoorbeeld volksverhalen over monsterlijke of zelfs demonische spookdieren. Zoals reusachtige en agressieve zwarte honden die uit het niets opdoemen en zeer angstaanjagend zijn. Onderzoekers denken dat zulke verhalen mogelijk teruggaan tot de prehistorie toen men bijvoorbeeld geloofde in totemdieren of dierlijke beschermgoden. Ze hebben waarschijnlijk weinig te maken met authentieke geestverschijningen.
Plaatsgebonden filmpjes
Volgens diverse auteurs zijn bepaalde typen geestverschijningen van mensen niet zozeer manifestaties van overledenen, maar eerder een soort “video-opnames” die gekoppeld zijn geraakt aan een bepaalde plek vanwege de heftige, emotionele dingen die daar zijn gebeurd. Het zijn volgens hen dus geen echte geesten maar een soort onbezielde echo's uit het verleden, waarmee je verder geen contact kunt leggen. De handelingen die de verschijningen verrichten zijn steeds hetzelfde en komen overeen met historische gebeurtenissen. Er is dus geen wisselwerking met degene die de 'spoken' waarneemt en ook geen signalen dat de verschijning contact wil maken met levenden. Klassieke voorbeelden van dit fenomeen zouden bijvoorbeeld te vinden zijn bij slagvelden en andere plaatsen waar iemand gewelddadig om het leven is gekomen. In het geval van plaatsgebonden verschijningen van dieren gaat het bijvoorbeeld om paarden die tijdens een oorlog gebruikt werden door de cavalerie (tijdens de Eerste Wereldoorlog kwamen er bijvoorbeeld alleen aan Britse zijde bijna een half miljoen paarden om.) Er is bijvoorbeeld te zien hoe paarden op de vijand afstormen of sneuvelen tijdens een veldslag. Overigens is er wel een alternatieve theorie mogelijk voor plaatsgebonden verschijningen. Men stelt doorgaans dat het niet om echte geesten kan gaan omdat de verschijningen zich stereotiep gedragen en niet communiceren met de mensen die hen te zien krijgen. Dat zou inderdaad kunnen wijzen op een soort herhaling van beladen beelden van vroeger, maar eventueel ook om een soort posttraumatisch verschijnsel. Een overledene zou zo getraumatiseerd kunnen zijn door de gewelddadige omstandigheden van zijn of haar dood, dat die omstandigheden steeds weer voor de geest gehaald worden. In dat geval gaat het wel om indringende beelden uit het verleden, maar dan binnen de geest van de overledene zelf. De waarnemer kan vervolgens via telepathisch contact met de overledene deelgenoot worden van diens herinneringen. Of misschien worden de traumatische beelden wel via psychokinese op de buitenwereld geprojecteerd zodat ze ook fysiek waarneembaar worden voor anderen. Zelfs het gebrek aan initiatief om in contact te treden met levenden is goed verklaarbaar vanuit een hypothese dat het om getraumatiseerde overledenen gaat die grotendeels in beslag worden genomen door hun trauma's. Deze hypothese is uiteraard ook toepasbaar op dierlijke geestverschijningen.
Overleden dieren
De hypothese dat spookverschijningen slechts een soort onbezielde beelden uit het verleden zijn die zich hebben vastgehecht aan specifieke locaties kan ook worden ingezet om verschijningen van huisdieren te verklaren. Rosemary Ellen Guiley schrijft bijvoorbeeld dat het in bepaalde gevallen zou kunnen gaan om beelden van vroeger die bewaard gebleven zijn omdat hun baasjes veel van die huisdieren hielden. Zij erkent dat dit zeker niet voor alle dierlijke spoken op kan gaan. Er zijn namelijk ook verschijningen bekend waarbij een dier zich opzettelijk laat zien aan degene die het dier waarneemt. Zulke casussen wijzen echt op de manifestatie van een overleden dier dat geestelijk zijn fysieke dood heeft overleefd.
Voorbeelden van dit fenomeen:
- Olivia Durden Robertson van Huntingdon Castle (Engeland) kreeg een verschijning te zien van haar grote rode kater toen ze in Londen was. Hij zag er meer dan levensgroot uit toen hij zijn voorpoten om haar heen sloeg en haar telepathisch vertelde dat hij veel van hield, waarna hij weer wegsprong. Olivia voelde dat er een groep katten op hem wachtte. Later hoorde ze dat hij diezelfde dag op Huntingdon Castle was overleden.
- Robin Deland uit Denver reed een keer 's avonds laat over een smalle, kronkelige weg door een bergachtige streek. Plotseling zag hij op de weg voor hem zijn overleden grote collie Jeff verschijnen. Robin remde uit alle macht. Hij sprong uit de auto en rende met knikkende knieën achter zijn hond aan. Jeff draaide zich om en begaf zich naar de top van een heuvel voor hem. Toen Robin hem gevolgd was, zag hij een grote zwerfkei midden op de weg. De zwerfkei was daar beland door een aardverschuiving en als hij niet gestopt was had Robin hem niet op tijd kunnen ontwijken. Hij was dan zeker in het ravijn beland. Terwijl Robin zich dit realiseerde keek hij waar Jeff gebleven was, maar zijn hond was inmiddels onvindbaar.
-Victoria Strykowski uit Illinois moest haar Duitse herder Cheech laten inslapen omdat hij last had van een pijnlijke tumor. Ze kreeg daarbij ondersteuning van haar vriendin Michele. Enkele maanden later bezochten de vriendinnen een discotheek. Onafhankelijk van elkaar zagen ze opeens een verschijning van Cheech die hen gevolgd had naar de dansvloer.
- Karen Young uit New Mexico had een kat, Strawberry Shortcake, die op een kwade dag aangevallen en dodelijk verwond werd door twee honden. Karen raapte haar kat op en nam vervolgens waar hoe haar ziel zich los maakte van haar lichaam. Strawberry Shortcake werd opgewacht door twee wezens die haar naar een zonnige wereld leidden.
- Onderzoeker Bill Schul beschrijft hoe hij 's nachts wakker werd van het harde geblaf van zijn tekkel Phagen. Toen hij ging kijken wat er aan de hand was, trof hij Phagen dood in zijn hondenhok aan. De hond was al helemaal verstijfd zodat hij reeds uren tevoren overleden moest zijn. Overigens hoorde Schul ook in de twee nachten daarop het typische geblaf van zijn tekkel. De tweede keer zag hij bovendien een verschijning van een kwispelende Phagen. Toen Schul de hond wilde aaien verdween Phagen in het niets. Schul twijfelde of hij misschien slechts een extra levendige droom had gehad, maar zijn buurman vroeg hem de volgende dag of er wat aan de hand was met Phagen. Hij had hem namelijk al nachten achter elkaar hard horen blaffen.
Sommige dieren zullen zich slechts één keer kort na hun dood manifesteren, terwijl andere daar jarenlang mee kunnen doorgaan. Daarbij zijn dieren herkenbaar aan hun uiterlijk maar ook aan gedragingen die tijdens hun leven typerend voor hen waren. Baasjes die hun overleden huisdieren terugzien hoeven overigens niet van tevoren in een leven na de dood te geloven. Soms laat een overleden dier zich niet zien, maar alleen horen, voelen of ruiken. Zoiets overkwam de Belgische Anja Pieters met haar ingeslapen hond Nielson. Op de dag dat hij gecremeerd zou worden, hoorde zij om 14.00 uur typerende geluiden van haar hond. Ze vroeg zich af of ze niet droomde. Enkele uren later kon ze het niet nalaten de beheerder van het crematorium te vragen hoe laat Nielson precies gecremeerd was. Hij antwoordde dat dit “in de vroege namiddag, om 14.00 uur” gebeurd was. De zoon van Anja had rond diezelfde de tijd trouwens Nielsons leiband (een metalen ketting) horen rammelen Dit soort kenmerken zien we eveneens bij zogeheten After-Death Communications (ADC's) oftewel postume communicatie met overleden mensen. Er is dus alle reden om te denken dat de verschijnselen nauw aan elkaar verwant zijn. Als ADC's bij mensen berusten op echte communicatie met overledenen, mag je hetzelfde veronderstellen voor ADC's bij dieren.
Geestverschijningen
Er bestaan voldoende aanwijzingen voor verschijningen van dieren na hun dood. Dieren kunnen echter zelf ook verschijningen van andere dieren of mensen waarnemen. Ze kunnen uiteenlopende reacties vertonen op die geestverschijningen, variërend van angst voor het onbekende en paniek tot nieuwsgierigheid en positieve opwinding. Dit werd vroeger als bekend verondersteld, zodat onderzoekers vaak een hond meenamen als ze een mogelijk “spookhuis” of “spookkasteel” betraden. Afgaande op de reacties van de hond zou men gemakkelijk kunnen vaststellen of er werkelijk iets bijzonders aan de hand is.
Ian Currie beschrijft een haunting uit de jaren 60 rond een koetshuis, waarbij verschijningen van een man te zien waren. De overledene was tijdens zijn leven vaak dronken geweest en sliep in die toestand in het koetshuis. Uiteindelijk pleegde hij zelfmoord.
Zijn geestverschijning zag eruit als een normaal mens van gemiddelde lengte die een bril en altijd dezelfde kleren droeg. Volgens Currie schreef een van de getuigen bij deze casus: “onze hond begon steeds te blaffen en achter hem aan te lopen, maar bleef dan plotseling bij de ingang van het koetshuis staan en keek verbaasd om zich heen omdat hij de bezoeker niet meer zag.”
Deze casus toont aan dat dieren kennelijk niet alleen deel kunnen hebben aan paranormale verschijnselen maar die ook proberen te plaatsen binnen hun eigen opvatting van de werkelijkheid. Het zijn af en toe net mensen!
Literatuur
- Currie, I. (1981). De dood is niet het einde. Baarn: De Kern.
- Guiley, R.A. (2008). Ghosts and Haunted Places. New York: Chelsea House.
- Hall, R. (1980). Dieren zijn als mensen. Deventer: Ankh-Hermes.
- Puhle, A. (2006). Mit Goethe durch die Welt der Geister. St. Goar: Reichl Verlag.
- Rivas, T. (2011). De onvermoede rijkdom van de dierlijke psyche. Prana, 185, 10-18.
- Schouterden, C., & Vander Linden, G. (2005). “Kijk, ik ben er nog!” Zoetermeer: Free Musketeers.
- Schul, B. (1977). The psychic power of animals. Londen: Coronet.
- Sheridan, K. (2004). Animals and the Afterlife. Escondido: EnLighthouse Publishing.
- Siena Bivona, G., Whitington, M., & McConachie, D. (2004). Haunted Encouners: Personal Stories of Departed Pets. Dallas: Atriad Press.
Dit artikel werd gepubliceerd in ParaVisie, november 2011, jaargang 26, blz. 20-22.
Reacties: titusrivas@hotmail.com