Twee ervaringen met terminale luciditeit
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 25 March, 2012)
Samenvatting
Twee cursisten van de NHA-cursus Parapsychologie deelden een ervaring met terminale luciditeit met Titus Rivas.
Twee ervaringen met terminale luciditeit
door Titus Rivas
Twee cursistes van mijn schriftelijke cursus Parapsychologie bij de Nationale Handelsacademie (NHA) deelden, in verband met een les over sterfbedvisioenen, een ervaring met terminale luciditeit met mij. Ik meld ze hier in aansluiting op enkele artikelen over dit onderwerp die eerder in Terugkeer verschenen zijn (Rivas, 2010; Smit, 2011).
In mei 2010 schreef mevr. E.C. uit Breda me:
"Ik moest denken aan mijn moeder die in 2003 is overleden. Mijn moeder leed de laatste jaren van haar leven aan dementie en werd ongeveer een half jaar voor haar dood opgenomen in een verpleeghuis. De laatste weken voor haar dood is zij heel hard achteruitgegaan. Zij herkende haar man, mijn vader dus, en haar dochter, mijn zus, bijna niet meer. Wonder boven wonder noemde ze wel mijn naam iedere keer dat ik haar bezocht. Ik had overigens een hele speciale band met mijn moeder.
Op een gegeven moment at ze bijna niet meer en dronk ze heel slecht. Volgens het verplegend personeel waren haar ogen heel snel bergafwaarts gegaan en kon ze niet veel meer zien. Ik ging iedere dag er naartoe om haar te voeren. Steeds wist ze dat ik het was die naast haar bed zat.
Ze leek in niets meer op de vrouw die mij heeft grootgebracht. Haar stem was veranderd in een ander stemmetje, heel erg hoog. Ze herbeleefde heel veel van vroeger en zag veel vriendinnetjes van toen et cetera. De laatste weken wilde ze niet meer eten en drinken. Ze had ook pijn volgens de dokter en ze kreeg morfine toegediend. Mijn vader, mijn zus en ik waren er iedere dag. Ze opende haar ogen niet meer. Ze sprak niet meer en wachtte... Toen ineens pakte ze mijn hand en voelde dat ik het was die ze vasthield. Ze zei, terwijl ze haar ogen dicht had, tegen mij, met haar normale stem die ik al zo lang niet meer gehoord had:
'E., ik wil dit niet meer.' (Deze zin zei ze twee keer.)
'Ik ga straks naar Jezus toe' (Deze zin zei ze ook twee keer.)
'E., je moet geen verdriet om mij hebben.' (Ook deze zin herhaalde ze.)
Dat was het laatste wat mijn lieve moeder gezegd heeft. Door de morfine is ze in een roes weggezakt en enkele uren later is ze overleden. Deze drie zinnen die ze, naar het mij leek, bij vol bewustzijn heeft gezegd tegen mij, hebben mij veel geholpen bij het grote verlies."
In september 2011 ontving ik van een andere cursiste het volgende bericht:
"Bijzonder, het stukje over demente bejaarden die op hun sterfbed ineens volkomen helder zijn. Mijn oma van moeders kant was de laatste jaren van haar leven zwaar dement. Ze herkende niemand meer, zelfs haar kinderen en kleinkinderen niet. Op haar sterfbed was ze ineens totaal helder. Ze herkende iedereen in de kamer en vertelde mijn opa: ‘Het is goed zo, Johan! Ik ga naar onze oudste toe. Ik kan haar straks eindelijk weer in mijn handen houden’. Daarmee doelde ze op het onuitgesproken verdriet van een miskraam meer dan 50 jaar geleden."
Referenties
- Rivas, T. (2010). Terminale luciditeit. Terugkeer 21(1), 29.
- Smit, R. (2011). Waar prof. Swaab tekort schiet. Terugkeer 22(3), 18-21.
Ik wil mensen met vergelijkbare ervaringen graag oproepen deze aan mij te mailen: titusrivas@hotmail.com
Dit artikel werd gepubliceerd in Terugkeer 22(4), winter 2011, blz. 19.