Wenn die Dunkelheit ein Ende findet van Michael Nahm (recensie)
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 14 April, 2013)
Samenvatting
Boekbespreking van het boek 'Wenn die Dunkelheit ein Ende findet' van Michael Nahm door Titus Rivas.
Michael Nahm. Terminale Geistesklahrheit und andere Phänomene in Todesnähe. Amerang: Crotona Verlag, 2012. ISBN 978-3-86191-024-4.
Recensie: Titus Rivas
Wenn die Dunkelheit ein Einde findet van Michael Nahm is zonder meer een van de boeiendste boeken die ik dit jaar gelezen heb. Centraal staat het verschijnsel terminale luciditeit dat al een paar keer eerder in Terugkeer aan bod is gekomen, onder meer in stukken van Rudolf Smit en mijzelf.
Er blijken casussen te bestaan van mensen met ernstige, chronische psychiatrische aandoeningen en organische hersenziekten (uiteenlopend van hersenvliesontsteking tot Alzheimer in een vergevorderd stadium) die kort voor hun overlijden weer hun oorspronkelijke niveau van mentaal functioneren terugkrijgen. In totaal verzamelde de auteur Nahm 70 casussen op dit terrein. Hij vindt dit type casussen erg belangrijk, omdat ze kunnen leiden tot een effectievere aanpak van diverse ziekten, maar vooral ook omdat ze aantonen dat het heersende wetenschappelijke beeld van de relatie tussen hersenen en geest grondig moet worden herzien. Ze geven namelijk aan dat de geest geen product van het brein vormt en dat er ook geen één-op-één relatie bestaat tussen mentale en fysiologische processen.
Vooral de gevallen waarin ondubbelzinnig sprake is van een vérgaande neurologische schade passen echt niet in de gangbare modellen. Een voorbeeld betreft een Alzheimer-patiënte die al jaren niets meer gezegd had en ook niet meer reageerde op familieleden. In de week voorafgaand aan haar dood begon ze opeens weer te praten met haar kleindochter. Ze informeerde naar het welzijn van verschillende familieleden en gaf haar kleindochter persoonlijke adviezen. De kleindochter beschreef deze ervaring als een ontmoeting met een soort Rip van Winkle.
Wat dit soort casussen zo 'onmogelijk' maakt binnen het huidige paradigma, is dat bij een vergevorderde vorm van Alzheimer de hersenen onherstelbaar beschadigd zijn. Als de geest werkelijk volledig afhankelijk is van het brein wordt het volstrekt onverklaarbaar hoe het geheugen, denkvermogen en de spraak juist in zo'n stadium plotseling terugkomen. Het ligt voor de hand dat zulke gevallen daarom zoveel mogelijk worden genegeerd.
Belangwekkendzijn ook aanverwante casussen van ernstig geestelijk gehandicapte patiënten die vlak voor hun overlijden voor het eerst van leven plotsklaps over doorsnee mentale vermogens blijken te beschikken.
Nahm besteedt uiteraard ook aandacht aan gevallen waarin belangrijke structuren in de hersenen ontbreken zonder dat dit fatale gevolgen heeft voor het geestelijke functioneren. Men denke aan het onderzoek van John Lorber naar mensen met een waterhoofd, maar ook aan casussen waarbij bijvoorbeeld een hele hersenhelft operatief is verwijderd zonder dat dit het geheugen of de persoonlijkheid van de patiënt aantast. Ook zogeheten idiot savants en uiteraard wonderkinderen lijken moeilijk inpasbaar in de theorie van een volledig hersengebonden geest.
Een heel hoofdstuk is gewijd aan bijna-doodervaringen en de buitenzintuiglijke waarnemingen die daarbij kunnen optreden. We vernemen en passant ook nog dat Michael Nahm zelf een uittreding heeft beleefd waarin hij details van de omgeving waarnam die hij later kon verifiëren. Hij geeft aan dat dit in theorie eventueel op onbewuste voorkennis kan berusten, maar het is in ieder geval duidelijk waar een deel van Nahms inspiratie vandaan moet komen.
Een fenomeen waar ik nog niet eerder over gelezen had, betreft onverklaarbare fysieke of functionele genezingen vlak voor iemands dood. Bijvoorbeeld een totaal onverwacht herstel van de motoriek ondanks een (organische) verlamming. Nahm ziet een sterke link tussen zulke lichamelijke 'wonderen' en terminale luciditeit. Hij wijst terecht ook op het verschijnsel van de paranormale genezingen na bijna-doodervaringen. Al fenomenen lijken met elkaar samen te hangen en verband te houden met de onderschatte kracht van de psyche, die eerder vrij lijkt te komen wanneer zij losser komt te staan tegenover het lichaam. Extra interessant vind ik een suggestie van de auteur dat het uitblijven van hersenschade na BDE's tijdens een klinische dood in feite in het verlengde kan liggen van de wonderbaarlijke genezingen. Hij schotelde de lezer al eerder in zijn werk het verrassende bewijsmateriaal het placebo-effect en de impact van hypnose voor. Daaruit blijkt dat we er echt zeker van mogen zijn dat de macht van de geest over het eigen lichaam veel verder reikt dan algemeen wordt aangenomen.
Nahm besteedt tot slot ook nog aandacht aan andere gerelateerde verschijnselen, zoals sterfbedvisioenen, muziek en fysieke verschijnselen aan het sterfbed. Laat dit boek niet ongelezen!
Deze boekbespreking werd gepubliceerd in Terugkeer 23(3), herfst 2012, blz. 24 en in Levenslicht nr. 33, februari/maart 2012, blz. 19-20.
Contact:titusrivas@hotmail.com