Correspondentie met Karl Greene over Pam Reynolds
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 29 April, 2016)
Samenvatting
Rudolf Smit en Titus Rivas hadden in de periode juni/juli 2015 een korte mailwisseling met "assistant neurosurgeon" Karl A. Greene, die direct betrokken was bij de operatie van Pam Reynolds.
Correspondentie met Karl Greene over Pam Reynolds
door Titus Rivas
Naar aanleiding van de Engelse vertaling van ons boek Wat een stervend brein niet kan hebben Rudolf Smit en ik enkele malen contact gezocht met de Amerikaanse neurochirurg Karl A. Greene uit Wisconsin. Hij was in 1991 als 'assistant neurosurgeon' direct betrokken bij de operatie van Pam Reynolds door Robert Spetzler aan het Barrow Neurological Institute te Phoenix (Arizona).
Hieronder een samenvatting van een vrije vertaling van de voornaamste vragen en antwoorden uit onze correspondentie met Greene in de periode juni – juli 2015. Ik heb al te technische antwoorden teruggebracht tot de kern van de zaak. Deze vragen en antwoorden zijn opgenomen in de Engelse vertaling van ons boek dat de titel The Self Does Not Die zal krijgen.
– Zijn er aspecten aan de NDE van Pam Reynolds die u onverklaarbaar acht, gezien de fysiologische toestand waarin zij toen verkeerde?
Praktisch beschouwd zou men de hele bewuste ervaring van mevouw Reynolds als een anomalie [een afwijking van wat men zou verwachten op grond van de gehanteerde theorieën] kunnen zien. In die zin dat zo'n bewuste ervaring normaal niet optreedt wanneer iemand respectievelijk in hoge mate onder invloed is van barbituraten die de elektrofysiologische activiteit in de hersenen sterk onderdrukken, in een staat van een vérgaande onderkoeling verkeert, en een circulatiestilstand ondergaat. In al die fasen kan men haar bewuste ervaringen als een anomalie beschouwen.
– Was er nog genoeg bloedcirculatie in Pams hersenen om de eerste fase van haar NDE te kunnen verklaren, toen ze de chirurgische zaag waarnam e.d.?
Het is weliswaar mogelijk dat mevrouw Reynolds iets heeft waargenomen van het gebruikte medische instrument, omdat ze kort voor haar operatie de operatiekamer in werd gebracht. Maar haar NDE is hoe dan ook uniek vanwege haar kennis van de manier waarop het instrument werd gebruikt en het specifieke geluid dat het voortbracht.
We mogen ervan uitgaan dat de elektrofysiologische activiteit in haar centrale zenuwstelsel dusdanig onderdrukt was dat mevrouw Reynolds volgens de gangbare modellen niet zo'n duidelijke bewuste waarneming kan hebben gehad van de manier waarop de zaag werd gebruikt en wat daarop volgde.
Overigens wordt de EEG-activiteit voortdurend gemonitord bij dit soort operaties. Als er iets misgaat (bijvoorbeeld wanneer de patiënt een insult [epileptische aanval] krijgt) en men dat niet opmerkt kan dat in de Verenigde Staten al gauw leiden tot een zaak voor de medische tuchtraad.
De auditieve 'kliks' die een rol speelden bij Pams casus worden eveneens gedurende de hele operatie gemonitord.
Haar waarnemingen kunnen niet verklaard worden door toeval. We kunnen bij de huidige stand van de medische kennis misschien niet helemaal uitsluiten dat er subcorticale delen van de hersenen betrokken waren bij haar waarnemingen, maar dat is dan ook alles.
— Was er weer voldoende bloedcirculatie toen Pam zag hoe haar lichaam onwillekeurig opsprong en toen ze hoorde dat het liedje Hotel California opstond in de operatiekamer?
Er was nog geen bloedcirculatie toen Pam zag hoe haar lichaam opveerde. Haar lichaam bewoog ten gevolge van een poging om haar hart weer aan de praat te krijgen en daardoor de bloedcirculatie in haar hele lichaam weer op gang te brengen. Haar herinnering aan het liedje Hotel California is nogal onwaarschijnlijk, vanuit een zuiver fysiologisch standpunt bezien, als je bedenkt dat er op dat moment niet of nauwelijks bloedcirculatie in haar brein kan zijn geweest.
Dit artikel werd in 2016 gepubliceerd in Terugkeer, 27(1), blz. 24.
Contact: titusrivas@hotmail.com