Near-Death Experiences: The Rest of the Story (Recensie)
Geplaatst door
Titus Rivas (publicatiedatum: 30 April, 2016)
Samenvatting
Boekbespreking door Titus Rivas van "Near-Death Experiences: The Rest of the Story" van PMH Atwater.
Boekbespreking
P.M.H. Atwater. Near-Death Experiences: The Rest of the Story. Charlottesville: Hampton Roads, 2011. ISBN 978-1-57174-651-1.
P.M.H. Atwater is wellicht een van de meest vruchtbare auteurs over bijna-doodervaringen. Desondanks klaagt zij erover dat ze lang niet door alle collega's even serieus wordt genomen, omdat ze geen reguliere wetenschappelijke vorming heeft genoten. Ze wijst er terecht op dat ze desondanks wel degelijk in staat is interessant onderzoek uit te voeren, mede omdat haar vader bij de politie was en ze bepaalde methoden van hem heeft afgekeken. Ik vermoed zelf echter dat het probleem dat collega-auteurs soms met haar werk hebben niet alleen haar methodiek betreft. Atwater heeft een erg 'open mind' en staat soms ook open voor dingen waar anderen nu eenmaal te 'voorzichtig' voor zijn. Ze gaat in het verlengde daarvan soms wat ver in speculaties, bijvoorbeeld over specifieke effecten van BDE's op het zenuwstelsel. Dit wil echter niet zeggen dat we haar werk zomaar kunnen negeren. Atwater heeft talloze BDE'ers geïnterviewd en haar bevindingen verdienen wat mij betreft even veel aandacht als die van andere onderzoekers. Ze heeft duizenden volwassen BDE'ers en honderden kinderen bestudeerd.
In haar recente werk Near-Death Experiences: The Rest of the Story, beschrijft de auteur haar eigen ontwikkeling als onderzoekster en laat allerlei concrete vraagstukken aan bod komen. Interessant is bijvoorbeeld het gegeven dat ze de meeste casussen uit haar collectie door een soort synchroniciteit verkregen heeft. Onbekenden spraken haar bijvoorbeeld zomaar aan en begonnen spontaan over hun bijna-doodervaring terwijl ze niet wisten dat Atwater daar onderzoek naar deed. Uiteraard komen er volop concrete BDE's in het boek voor. Zoals de casus van een meisje met het Asperger syndroom, Maddie, dat toen ze nog geen twee jaar oud was, spontaan begon over een BDE die ze kort na haar geboorte had, in verband met een open hart-operatie. Ze vertelde haar ouders hoe ze uit haar lichaam was getreden en van het plafond op iedereen neerkeek en daarbij ook zichzelf op de tafel zag liggen. Uiteindelijk beleefde ze een klassieke bijna-doodervaring. Atwater vermeldt trouwens ook diverse minder bekende casussen van anderen die het naspeuren waard lijken.
Een van de grote thema's voor Atwater is waarschijnlijk de fysieke, psychologische en parapsychologische veranderingen die BDE'ers na hun ervaring doormaken. Het onderwerp komt ook dit keer weer uitgebreid aan bod en Atwater maakt daarbij tevens onderscheid tussen diverse mogelijke fasen van integratie van bijna-doodervaringen. Het gaat niet alleen om positieve effecten, want 21% van de kinderen uit haar collectie doet binnen de eerste 15 haar na een BDE een zelfmoordpoging.
Het is ongetwijfeld waar dat de auteur met name in de laatste hoofdstukken van het boek nogal door lijkt te schieten in gespeculeer, maar het gaat voor mij zoals reeds vermeld echt te ver om het daarom maar helemaal ongelezen te laten.
Titus Rivas
Deze recensie werd geplaatst in Terugkeer 25(1). voorjaar 2014, blz. 23
Contact: titusrivas@hotmail.com